h

Op de markt (vervolg)

Zaterdag 20-02-2010 • Vandaag heb ik weer intensief campagne gevoerd voor de SP. We stonden op de markt. Het was de derde keer op rij.

Zoals altijd deelden we onze folders uit onder de bevolking. Vandaag zat er ook een vaatspons bij in de vorm van een tomaat. Die waren zeer geliefd en vonden gretig aftrek. Dit keer kwam er een mevrouw langs, waaraan ik zoals altijd had gevraagd: “Mevrouw mag ik u een vaatspons aanbieden en de folder van de van de SP?” Waarop ze antwoordde: “Dat mag u wel, maar ik ga toch niet stemmen. Die politici doen toch alleen waar ze zelf zin in hebben.” Waarop ze mij een wedervraag stelde: “Waar of niet?” Ik moest haar grotendeels gelijk geven, maar voegde er meteen aan toe dat ze wel moest gaan stemmen om een stempel te kunnen drukken op het beleid van de gemeente, en dat als ze dit niet deed haar stemrecht en kans op beïnvloeding van het (gemeentelijk) beleid verloren zouden gaan. Daarin gaf ze mij gelijk. De mevrouw in kwestie was oprecht boos. Dit was aan alles te zien, haar gezichtsuitdrukking, de klank van haar stem. Ze lachte helemaal niet en vertelde er nog bij dat ze in de zorg werkte en dat ze zich door de politiek in de steek gelaten voelde. Het was moeilijk de mevrouw te overtuigen om op de SP te stemmen. Het is mij echter wel gelukt die mevrouw aan het denken te zetten en misschien wel op de SP te laten stemmen.

In een poging het standpunt van de SP betreffende de zorg toe te lichten heb ik uitgelegd dat het aantal thuiszorguren dat op jaarbasis in eerste instantie was vastgesteld op 300.000 uur en dat de gemeente dit aantal wil terugbrengen tot 180.000 uur door professionele zorgverleners te vervangen door vrijwilligers, om zo betaalde uren uit te sparen. Toen ik haar verduidelijkte dat deze gang van zaken in de zorg voor ons onaanvaardbaar is zag ik haar gezichtsuitdrukking veranderen en naarmate het gesprek vorderde lachte ze weer. Ook de klank van haar stem veranderde. Het gaf mij zo’n enorm groot gevoel van voldoening om mensen hun vertrouwen in de politiek terug te mogen geven. En het gaf me nog meer voldoening om te zien dat ze door het gesprek weer een goed humeur kreeg en weer opgewekt verder liep.

Na het gesprek heb ik haar gevraagd om op de SP te stemmen om de thuiszorg te behouden en te verbeteren. Ze zei dat ze het ging overwegen.

Mensen willen een luisterend oor voor hun problemen en willen concrete oplossingen. Kwaliteit is aandacht en andersom. De mevrouw heb ik daarna nog een paar keer langs zien komen. Ze lachte nog steeds.

Hikmet Terzioglu

 

 

 

20 februari 2010

 

U bent hier